با تقدیم به شادان
آنکه بی باده کند جان مرا مست کجاست
و آن که بیرون کند از جان و دلم دست کجاست
آن که سوگند خورم جز به سر او نخورم
وآن که سوگند من و توبه ام اشکست کجاست
سمند آرزوهایم
اسب سفیدِ آرزو بُورم تِه یارم
اُمریَ سی دینش چَش اِنتزارم
ای سمند من گر سیاهی بدنبالت باشد
باتمام وجودم خود راقربانی تو خواهم کرد
قربانی کلام انگشتانت
قربانی تفکر شاعرانه ات
و قلب پاک وبی ریاحت
و سپیده را از چشمانت گرفته
وبا خسمی گرفته از عشق
به جنگ سیاهی میروم
و سپیده را به تو هدیه میکنم
که همچون شبنم صبح گاهی بدرخشی
و باد صباح را برایت به ارمغان می آورم
تاموهایت را نوازش کند
و تو را در بالینم جای دهد
و با تمام وجودم فریاد بر می آورم
که ای سیاهی دور شو
این یاور من است
وجایش همیشه در قلبم من
پس برای گرفتنش
بایستی به قلبم وارد شوی
امّا
قلبم سپید است و جاییی برای سیاهی نیست
و ظلمت در نور پیدا نیست
پس بشتاب ودور شو که سپیدی قلبم را از او دارم
واین شیدایی اوست که به من داده شادی همچون شادان
از طرف یاورهمیشه دوست داشتنی وتقدیم به او
سازمه ای ساز مه ؛ ای فلوت ناز مه ساز من ای ساز من؛ ای فلوت ناز منمحرم و هم راز مه ؛ ناله کت آواز مه محرم و هم راز من ؛ نالی تو آواز من
تشی بو ده دل او ؛ یار دالنواز مه آتش بنداز در دل اون ؛ یار دل نواز من
دم مه دنگ تونه ؛ بیکشی ننگ تونه لب من صدای توست ؛ سکوت ننگ توست
رنگ وآهنگ تونه ؛ غزل شیراز مه رنگ وآهنگ توست ؛غزل شیراز من
تو بیا غوغا بکو ؛ عاشق رسوا بکو تو بیا غوغا بکن ؛ عاشق و رسوا بکن
ده دل لو جا بکو ؛ ای موزیک جاز مه در دل او جا بکن ؛ ای موزیک جاز من
سازمه اه ساز مه ؛ ساز که دس واز مه ساز من ای ساز من ؛ ساز دست واز من
آه فلوت ناز مه ؛ ساز که غمساز مه آه فلوت ناز من ؛ ای ساز غم ساز من
تو بیا لو وا بکو ؛ یارمه صدا بکو تو بیا لب باز کن ؛ یار منو صدا بکن
بو بیا کو تا بکو ؛ متل دراز مه بگو بیا کوتاه بکن ؛ داستان دراز من
ناله کو نوا بکو ؛ دردمه دوا بکو ناله کن صدا بکن ؛ درد من و دوا بکن
پرو بالم وابکو ؛ بالکه پرواز مه پرو بال مو باز بکن ؛ ای بال پرواز من
